раҳматзод - Synonyms of раҳматзод | Antonyms of раҳматзод | Definition of раҳматзод | Example of раҳматзод | Word Synonyms API

Article	Example
Аҳмадҷони Раҳматзод	Бо ибтикори ӯ ва дар ҳамкорӣ бо устодони сухан китобҳои «Парвозгоҳи бузургон», «Дарвозаи тиллоӣ», «Достони ваҳдати миллат», «Тоҷикистон нурборон мешавад», «Маориф – ояндаи Тоҷикистон», «Шукӯҳи Истиқлол», «Ҷавлонгоҳи номварон», «Манзараи ватандорӣ», «Адолатпаноҳ», «Иҷлосияи наҷотбахш» ва ғ. ба чоп расидаанд. Ҳамчун шоири тозакору тасвиргаро шӯҳрат ёфта, ашъораш дар авроқи гулчину мунтахаботи «Баҳори хаёл» (1987), «Шукуфасанг» (1990), «Лаъл» (дар ҳаммуалифӣ; Хуҷанд, 2000), «Парвозгоҳи бузургон» (дар ҳаммуаллифӣ; 2001), «Ашки мармар» (Хуҷанд, 2002), «Номаи сарво» (Хуҷанд, 2008), «Номаи муҳрбанд» (Хуҷанд, 2010), «Зуҳури Ҳазрати Инсон» (2011), «Талху ширин» (Хуҷанд, 2012) интишор ёфтаанд. Достону манзумаҳояш «Бе ваҳдат бимирам», «Китобхудо», «Пайғоми ориён», «Достони солҳо», «Абӯмаҳмуди
Аҳмадҷони Раҳматзод	Аҳмадҷони Раҳматзод 20 июли соли 1953 дар шаҳраки Калинини ноҳияи Кагановичобод (баъдан Колхозобод, ҳоло ноҳияи Ҷалолиддин Румӣ) ба ҷаҳон омадааст. Хонадонашон соли 1953 ба Хуҷанд баргаштааст. Соли 1969 мактаби миёнаи №11 ноҳияи Хуҷандро тамом карда, соли 1973 Донишгоҳи давлатии омӯзгории Ленинободро ба итмом расондааст. Ҳамон сол ӯро бо роҳхати Вазорати маорифи Тоҷикистон ба Ҷумҳурии Ӯзбекистон барои кор фиристодаанд. Фаъолияти меҳнатиро чун омӯзгор дар мактаби миёнаи №6 ноҳияи Косонсойи вилояти Намангон оғоз намудааст. Сипас, солҳои 1975-1976, дар сафи Артиши Шӯравӣ хидмат кардааст. Солҳои 1976-1991 дар рӯзномаи вилоятии «Ҳақиқати Ленинобод» ба ҳайси мухбир ва мудири шуъба фаъолият бурдааст. Моҳи марти соли 1991 дар Анҷумани таъсиси бахши Бунёди байналмилалии забони форсии тоҷикӣ дар вилояти Ленинобод раиси он интихоб шудааст. Дар ин давра бо ташаббуси ӯ ду маротиба Анҷумани байналмилалии шарқшиносон – соли 1999 зери унвони «Забони давлати тоҷикон» (ба муносибати 1100-солагии давлати Сомониён) ва соли 2001 (ба ифтихори 10-солагии таъсиси бахши Хуҷанди Бунёди байналмилалии забони тоҷикии форсӣ) баргузор гардида, дар онҳо аз Русия, Олмон, Озарбойҷон, Қирғизистон, Ӯзбекистон, Эрон ва Афғонистон олимони зиёде ширкат варзидаанд. Ҳамчунин, дар минтақаҳои гуногуни вилоят панҷ конфаронси илмию назариявӣ ва амалӣ гузаронда шудаанд, ки дар онҳо масъалаҳои умдаи мушкилоти татбиқи Қонуни забон, имлои забони тоҷикӣ ва масъалаю муаммоҳои мубрами илмию амалӣ мавриди баҳсу муҳокима қарор гирифтаанд. Аз соли 2002 раиси шуъбаи Суғдии Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон мебошад.Аз соли 1980 узви Иттифоқи журналистони Тоҷикистон, аз соли 1989 узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон аст.
Аҳмадҷони Раҳматзод	Аҳмадҷони Раҳматзод — журналист, шоир, узви Иттифоқи журналистони Тоҷикистон (1980), узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон (1989), Шоири халқии Тоҷикистон (2014)
Аҳмадҷони Раҳматзод	Хуҷандӣ», «Бародарнома», «Зуҳури Ҳазрати Инсон», «Наврӯзнома», ки аз ҷиҳати мазмуну муҳтаво хеле ҷолибанд, дар авроқи рӯзномаву маҷаллаҳо ва китобҳои алоҳида мунташир гардидаанд. Барои китоби ашъори «Номаи сарво» сазовори Мукофоти давлатии Тоҷикистон ба номи Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ (2012) гардидааст.
Адабиёти тоҷик	Аз нимаи дувуми солҳои 50-уми асри гузашта то имрӯз дар шеъри тоҷик тағйироти ҷиддии эстетикиву ғоявӣ рух намуда, сохтмони жанриву услубии шеър бо суръати тамом дигаргунӣ пазируфт. Аз ҷумла, асосҳои таҳлилӣ ва мушахассоти тасвир дар ашъори Ғаффор Мирзо дар омезиш бо фалсафаи мардум ва ҷузъиёти аҷибе падид омаданд. Ғаффор Мирзо ва Мӯъмин Қаноат тозагӯйиву навҷӯиҳоеро пеш гирифтанд, ки баъдтар дар эҷодиёти Файзулло Ансорӣ, Бобо Ҳоҷӣ, Ашӯр Сафар, Мастон Шералӣ, Қутбӣ Киром, Лоиқ Шералӣ, Бозор Собир, Гулназар Келдӣ, Гулрухсор Сафиева, Ҳабибулло Файзулло, Сайидалӣ Маъмур, Камол Насрулло, Ҳақназар Ғойиб, Алӣ Бобоҷон, Аскар Ҳаким, Султон Шоҳзода, Раҳмат Назрӣ, Ҳоҷӣ Мурод, Муҳаммад Ғойиб, Низом Қосим, Ширин Бунёд, Сафармуҳаммад Айюбӣ, Салимшо Ҳалимшо, Зулфия Атоӣ, Аҳмадҷони Раҳматзод, Фарзона, Сиёвуш, Ато Мирхоҷа, Озарахш, Раънои Мубориз, Салими Хатлонӣ, Муҳаммадалии Аҷамӣ, Алимуҳаммад Муродӣ ва диг. самараҳои хуб оварданд. Дар эҷодиёти номбурдагон унсурҳои тасвиру таҳлили бадеии ҳам воқеъияти имрӯзу гузашта, ҳам ғалаёнҳои ботинии инсон қувват гирифта, ҷанбаи ҳунарии шеър ба ҷойи аввал баромад.