ҷаҳд - Synonyms of ҷаҳд | Antonyms of ҷаҳд | Definition of ҷаҳд | Example of ҷаҳд | Word Synonyms API

Article	Example
Шаби қадр	Паёмбар (с) дар қисмати охири ҳадисе, ки фазилати моҳи Рамазонро баён менамояд, мефармояд: «Дар он моҳ шаби Қадр аст, ки аз ҳазор моҳ беҳтар аст. Касе аз хайру (баракоти) он шаб маҳрум гардад, маҳруми (бадбахти) ҳақиқӣ ҳамон кас аст». Оиша (р) мефармояд: «Расули Худо (с) дар даҳаи охир ончунон кӯшиш ва ҷидду ҷаҳд мекард, ки ҳаргиз дар дигар вақтҳо чунин намекард».
Дидот, Аҳмад	Аҳмад Дидот дар шаҳри Тадкешвари иолоти Гуҷарати Ҳиндустон дар соли 1918 таваллуд шудааст. Баъд аз таваллуди ӯ, падараш ба Африқои Ҷанубӣ муҳоҷират кард, ки баъдтар А. Дидот низ онҷо рафт . Дар он ҷо, ӯ бори аввал дар омӯзиши худ ҷидду ҷаҳд зоҳир кард, вале бо сабаби мушкилоти молиявӣ дар синни 16 вай маҷбур мешавад, ки мактабро тарк кунад ва ба кор шуруъ кунад.
Абулқосим Лоҳутӣ	Падараш, ки табъи баланди шоирӣ дошта, бо тахаллуси «Илҳомӣ» шӯҳрат ёфтааст, гоҳо шеърҳои сӯфиёнаи худу гоҳи дигар ғазалҳои Саъдию Ҳофизро барояш мехондааст. Ба ин васила майлу рағбати шеъру шоирӣ беш аз пеш дар қалби кӯчаки ӯ маскан меёфтааст. Баъдтар созмони маҳаллии ҷамъиятии «Одамийят», ки барои бештар ба сафи худ ҷалб кардани ҷавонони қобилу умедбахш ҷаҳд мекардааст, аз истеъдоди ин ҷавони ҳафдаҳсола пай бурда, бо харҷи худ ӯро барои таҳсил ба Теҳрон фиристодааст.
Ҳусайн Воизи Кошифӣ «Макорим-ул-ахлоқ» (“Ахлоқи мӯҳсинӣ”) (Дастхат)	Асари мазкур аз муқаддима ва 40 боб иборат буда, онро ба номи ҳукмрони Марв- Абдулмӯҳсин писари Султон Ҳусайни Бойқаро эҷод кардааст. Он, махсусан, дар Ҳиндустон ривоҷи бисёр дошта ба забонҳои англисӣ, туркӣ, ӯзбекӣ, ва ғайраҳо тарҷима шудааст. Асар оиди ибодат, шукр,сабр, ризо, таваққуф, ҳаё, иффат, адаб, ҳиммат, азм, ҷидду ҷаҳд, субот, адл, авф, ҳилм, ҳулқу, рифк (некӣ) нармӣ, шафкат, эҳтиром, амонат ва диёна, вафо, ба аҳд, сидқ ва дигар хислатҳои наҷиби инсонӣ бахшида шудааст.
Ҳофиз	Дар мактаб Ҳофиз истеъдоди фавқулоддаи фитрӣ зоҳир намуда, Қуръонро зуд аз ёд кард ва хондану навиштанро низ ба хубӣ омӯхт. Дар маҳаллае, ки Ҳофиз мезист, дӯконе буд, ки онҷо аҳли адаб ҷамъ шуда, муошира ва базми сухан меоростанд. Ҳофиз низ гоҳ-гоҳе аз он маҳфил файз гирифта, ба машқи шеър оғоз кард. Лекин бештари вақти ӯ ба андӯхтани илм сарф шуда, Ҳофиз дар баробари мустақилона омӯхтани мероси форсизабонон забону адабиёти араб, ҳадису фиқҳ, ҳандасаву нуҷум ва Қуръонро бо ҷидду ҷаҳд омӯхта, дар андак замоне ҳамчун олим машҳур шуд. Ӯ ҳатто ба китоби машҳури ‘’Тафсири кашшоф’’ шарҳ навишт. Ҳофиз ҷое ба омӯзиши улум ишора карда мегӯяд: