rechterribben - Synonyms of rechterribben | Antonyms of rechterribben | Definition of rechterribben | Example of rechterribben | Word Synonyms API

Article	Example
Propanoplosaurus	In de romp zijn zeven linkerribben en elf rechterribben zichtbaar. De voorpoot als geheel is ongeveer elf centimeter lang. De vingers van de hand lijken gezamenlijk omgeven te zijn door een omvattende huid. De voet toont het afgietsel van een spitse teenklauw inclusief hoornschacht die de beenkern met de helft verlengt.
Dahalokely	Het holotype, UA 9855, is gevonden in een laag van wat informeel de "Ambolafotsyformatie" genoemd wordt en die dateert uit het Turonien, ongeveer drieënnegentig miljoen jaar oud. Het bestaat uit de wervelkolom en enkele ribben. Bewaard zijn gebleven de vijfde halswervel, de eerste en tweede ruggenwervel, een reeks bestaande uit de zesde tot en met negende ruggenwervel, de tweede linkerrib, de ribkoppen van twee rechterribben, de uiteinden van twee ribben en verdere ribfragmenten. De elementen zijn niet in verband gevonden en hun identificatie is voorlopig. Ze lagen echter hoogstens een meter van elkaar zodat het waarschijnlijk is dat ze tot een enkel individu behoorden. Dit was vermoedelijk een jongvolwassen dier.
Euhelopus	Het tweede door Zdansky opgegraven skelet, met inventarisnummer PMU 234 (later PMU 24706), is "Exemplaar b" en bestaat uit een reeks ruggenwervels en sacrale wervels, twee rechterribben, een bekken en een rechterachterpoot. Het heeft ongeveer dezelfde grootte als "Exemplaar a". Zdansky had wegens tijdgebrek zijn opgravingen moeten afbreken. In de herfst van 1934 werden door Yang Zhongjian ("C.C. Young") en Bian Meinian ("M.N. Bien") verdere opgravingen verricht in de groeve van "Exemplaar a" en daarbij werden nog eens vier achterste ruggenwervels, delen van de linkerschoudergordel en een linkeropperarmbeen gevonden die vermoedelijk tot hetzelfde individu behoren. Deze zijn later wel aangeduid als "specimen c". Dit materiaal bleek in 2007 te zijn zoekgeraakt maar een beschrijving uit 1935 is nog voorhanden. De andere fossielen, geprepareerd door Nils Hjort, maken deel uit van de collectie van het Paleontologisch Museum van Uppsala alwaar ze sinds de jaren dertig in een staande skeletopstelling worden tentoongesteld.
Huehuecanauhtlus	Verschillende specimina van "Huehuecanauhtlus" zijn op drie vindplaatsen op de locatie "Baranca Los Boretes" opgegraven in de deelstaat Michoacán de Ocampo in het zuidwesten van Mexico, in lagen die dateren uit het Santonien, ongeveer 85 miljoen jaar oud. Het holotype is specimen IGM 6253 dat het merendeel van het materiaal vertegenwoordigt. Het bestaat uit een gedeeltelijk niet in verband liggend skelet waarvan delen van de schedel, de nek, de rug, het heiligbeen, de voorste staart en het bekken aanwezig zijn. De vondsten omvatten in totaal: een gedeeltelijk linkerbovenkaaksbeen, een stuk van het dentarium van de onderkaak, vier halswervels waaronder de draaier, negen ruggenwervels, vier doornuitsteeksels van ruggenwervels, een diapofyse van een ruggenwervel, vijf rechterribben, zeven linkerribben, zeven doornuitsteeksels van sacrale wervels, zeven diapofysen van sacrale wervels, een diapofyse van een staartwervel, drie staartwervels, twee doornuitsteeksels van staartwervels, acht stukken van verbeende pezen, stukken van een linker- en een rechterdarmbeen en stukken van een linker- en een rechterschaambeen.
Deinocheirus	Het holotype heeft het inventarisnummer ZPal MgD-I/6. Het is gevonden in een zandsteenlaag van de Nemegtformatie die dateert uit het vroege Maastrichtien. Het bestaat uit een gedeeltelijk skelet zonder schedel. Het grootste deel van de beenderen, aan het oppervlak van de woestijn gelegen, was op het moment van de vondst vrij recentelijk weggeërodeerd. Wat overbleef, vertegenwoordigde de onderkant van de voorste romp inclusief beide armen behalve de klauwen van de rechterhand, de complete schoudergordel, vier of vijf rechterribben, één of twee linkerribben, talrijke stukken buikrib, stukken van drie ruggenwervels, twee ceratobranchialia en verder nog wat niet te identificeren botfragmenten. Het geheel lag, zij het niet meer in verband, dicht opeen op een stuk grond van vijf meter in het vierkant. Van de botten zijn mallen gemaakt; de afgietsels daarvan zijn vervolledigd door beschadigde stukken aan te vullen en daarvan zijn weer nieuwe afgietsels gemaakt die in verschillende instituten tentoongesteld zijn waaronder het "American Museum of Natural History", het "British Museum of Natural History", het "Dinosaur Museum" in Utah en het "Naturhistorisk museum" te Oslo.
Becklespinax	Het holotype, BMNH R1828, is vermoedelijk gevonden in een laag van de "Hastings Bed Group" die dateert uit het late Valanginien, ongeveer 133 miljoen jaar oud. Het bestaat uit een reeks van drie ruggenwervels. Owen meldde dat in dezelfde nodule waaruit deze wervels kwamen ook nog twee rechterribben aanwezig waren. Daarbij behoorden tot de vondst nog eens twee nodules met ieder twee wervellichamen. Daarvan nam Owen aan dat er twee zich vóór de reeks van drie bevonden en twee erachter. Dit aanvullende materiaal is later kwijtgeraakt; de reeks van drie wervels maakt nog deel uit van de collectie van het "British Museum of Natural History". Het is wat omstreden welke positie de wervels in de wervelkolom hadden. Owen nog ervan uit dat ze tot de voorste ruggenwervels behoorden. Olshevsky gaf ze de nummers acht, negen en tien. Latere onderzoekers achtten het op grond van hun bouw waarschijnlijker dat het wervels tien, elf en twaalf betreft. Aangezien "Becklespinax" hoogstwaarschijnlijk in totaal dertien ruggenwervels had, moet Owen zich in dat geval vergist hebben in de positie van de aanvullende wervellichamen.