ពន - Synonyms of ពន | Antonyms of ពន | Definition of ពន | Example of ពន | Word Synonyms API

Article	Example
មង្គល៣៨ប្រការ	ឯវមេ សុត្តំ (សូត្រនេះឈ្មោះមង្គលសូត្រ) គឺខ្ញុំ (ឈ្មោះអានន្ទ បានស្តាប់មកហើយយ៉ាងនេះថា)ឯកំ សមយំ ភគវា សាវត្ថិយំ វិហរតិ ជេតវនេ អនាថបិណ្ឌិកស្ស អារាមេ សម័យមួយ ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់គង់នៅ ក្នុងវត្តជេតពន ជាអារាមរបស់អានាថបណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុងសាវត្ថី ។
មង្គល៣៨ប្រការ	អថខោ អញ្ញតរា ទេវតា អភិក្កន្តាយ រត្តិយា អភិក្កន្តវណ្ណា កេវលកប្បំ ជេតវនំ ឧភាសេត្វា យេន ភគវា តេនុបសង្កមិ ឧបសង្កមិត្វា ភគវន្តំ អភិវាទេត្វា ឯកមន្តំ អដ្ឋាសិ លំដាប់នោះឯង ទេវតាអង្គ១ កាលដែលវេលារាត្រីបឋមយាម កន្លងទៅហើយ មានរស្មីដ៏ល្មមញ៉ាំងវត្តជេតពន ជុំវិញទាំងអស់ឲ្យភ្លឺស្វាង ហើយព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់គង់ក្នុងទីណា ក៏ចូលទៅក្នុងទីនោះ លុះចូលទៅដល់ហើយ ទើបថ្វាយបង្គំចំពោះព្រះអង្គដ៏មានព្រះភាគ ហើយឈរនៅក្នុងទីដ៏សមគួរ ឯកមន្តំ ឋិតា ខោសា ទេវតា ភគវន្តំ គាថាយ អជ្ឈភាសិ កាលទេវតានោះឈរក្នុងទីដ៏សមគួរហើយ ទើបក្រាបទូលព្រះដ៏មានព្រះភាគដោយពាក្យជាគាថា (យ៉ាងនេះ) ថា
សុវណ្ណសាមជាតក	លំដាប់នោះ មាតាបិតារបស់កុលបុត្រនោះ បានស្តាប់ពាក្យរបស់កូនហើយ ក៏មានសភាពដូចជាបែកបេះដូងជា៧ចម្រៀក ព្រោះមានបុត្រតែមួយ ញាប់ញ័រដោយសេចក្តីស្នេហាចំពោះបុត្រ បានពោលថា "កូនសម្លាញ់ កូនជាទំពាំងនៃត្រកូល ហាក់ដូចជាកែវភ្នែក ឬដូចជាជីវិតរបស់យើងទាំងពីរនាក់។ ឪពុកនិងម៉ែ បើវៀរចាកកូនហើយ នឹងមានជីវិតបានដូចម្តេចទៅ ជីវិតរបស់យើងទាំងពីរក៏ចាស់ណាស់ទៅហើយ នឹងស្លាប់ក្នុងថ្ងៃនេះ ថ្ងៃស្អែក ឬក៏ខានស្អែក យ៉ាងនេះ កូននៅប្រាថ្នាចាកចោលឪពុកម្តាយទៅទៀតឬ។ ធម្មតា បព្វជ្ជាគឺបុគ្គលធ្វើបានដោយលំបាកក្រៃលែង កាលត្រូវការត្រជាក់ ក៏រមែងបានក្តៅ កាលត្រូវការក្តៅ ក៏រមែងបានត្រជាក់ ព្រោះហេតុនោះ កូនកុំបួសឡើយ"។ កុលបុត្រនោះ បានស្តាប់ឮពាក្យរបស់មាតាបិតាដូច្នោះហើយ ក៏ដល់នូវទុក្ខទោមនស្ស អង្គុយឱនមុខ សៅសោក មិនបរិភោគអាហារអស់៧ថ្ងៃ។ លំដាប់នោះមាតាបិតារបស់កុលបុត្រនោះ បានគិតគ្នាថា "បើកូនរបស់យើងមិនបាននូវការអនុញ្ញាតបួសទេ មុខតែនឹងស្លាប់ជាមិនខាន ហើយយើងនឹងមិនបានឃើញកូនទៀតឡើយ តែបើកូនបានរស់នៅក្នុងភេទជាអ្នកបួស យើងគង់នឹងបានជួបប្រទះឃើញមុខតទៅទៀត"។ កាលបានគិតគ្នាហើយ ទើបអនុញ្ញាតថា "នែកូនសម្លាញ់ មាតាបិតាអនុញ្ញាតអោយកូនហើយ ចូរកូនបួសចុះ"។ កុលបុត្រនោះ បានស្តាប់ដូច្នោះ មានចិត្តត្រេកអរ បង្អោនសរីរៈទាំងអស់ចុះ ក្រាបទៀបបាទានៃមាតាបិតា ថ្វាយបង្គំលា ចេញពីក្រុងសាវត្ថី ទៅកាន់ជេតពនមហាវិហារ។ ទៅដល់ហើយ បានក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះភគវា ទូលសូមបព្វជ្ជានឹងព្រះអង្គ។ ព្រះបរមសាស្តាបានត្រាស់បង្គាប់អោយភិក្ខុមួយអង្គ បំបួសកុលបុត្រនោះជាសាមណេរ។ ចាប់តាំងអំពីសាមណេរនោះបួសហើយ លាភសក្ការៈបានកើតឡើងយ៉ាងច្រើនដល់លោក។ សាមណេរនោះបានញុំាងអាចារ្យនិងឧបជ្ឈាយ៍អោយត្រេកអរ លុះគ្រប់ព្រះជន្មហើយ ក៏បានឧបសម្បទាជាភិក្ខុ សិក្សាព្រះធម៌ព្រះវិន័យបាន៥វស្សាក៏គិតថា យើងនៅក្នុងទីនេះ ច្របូកច្របល់ទៅដោយពួកញាតិជាដើម មិនសមគួរដល់យើងឡើយ។ ព្រះភិក្ខុប្រាថ្នានឹងបំពេញនូវវិបស្សនាធុរៈ ទើបរៀនព្រះកម្មដ្ឋានក្នុងសំណាក់ព្រះឧបជ្ឈាយ៍ ហើយចេញអំពីជេតពនមហាវិហារ ទៅកាន់បច្ចន្តគ្រាម បានអាស្រ័យនៅនឹងសេនាសនៈក្នុងព្រៃ នាបច្ចន្តគ្រាមនោះឯង។ ព្រះភិក្ខុអង្គនោះចម្រើនវិបស្សនាក្នុងទីនោះ សូម្បីព្យាយាមដល់ទៅ១២ឆ្នាំ ក៏មិនអាចញុំាងនូវគុណវិសេសអោយកើតឡើងបានឡើយ។ ចំណែកមាតាបិតារបស់ភិក្ខុវិញ ពេលវេលាបានកន្លងទៅៗ ពួកជនទាំងឡាយដែលជាអ្នកធ្វើស្រែ ឬជាអ្នកជួញដូរអោយលោកសេដ្ឋីនោះ បានកាន់យកនូវសម្បត្តិនោះៗ ជារបស់ខ្លួន តាមដែលខ្លួនពេញចិត្ត សូម្បីទាសកម្មករក្នុងផ្ទះជាដើម ក៏កាន់យកមាសប្រាក់ និងរបស់របរផ្សេងៗ រត់ចេញពីផ្ទះអស់ទៅ។ ក្រោយមកជនទាំងពីរនាក់នោះធ្លាក់ខ្លួន ដល់នូវក្តីទុក្ខលំបាក មិនមានអ្នកទំនុកបម្រុងសូម្បីតែម្នាក់ឡើយ ត្រូវលក់ផ្ទះហើយក៏មិនមានទីអាស្រ័យនៅ ដល់នូវភាពជាបុគ្គលដែលគួរអោយអាណិតក្រៃលែង។ ជនទាំងពីរត្រូវស្លៀកដណ្តប់សំពត់ចាស់ៗ កាន់អំបែងដើរសូមទានគេ អាស្រ័យនៅក្រោមដើមឈើ ឬសំយាបផ្ទះនៃអ្នកដទៃ។
រឿងចៅតប់ប្រមល់	ក្រោយនោះ មានព្រះរាជអាជ្ញាមកទារពន មើលទៅឃើញដុំមាស ដែលបុរសនោះធ្វើថ្មជើងក្រាន ក៏ឲ្យបុរសយកមាស ៣ ដុំនោះបង់ពន្ធ ដែលបុរសនោះ ជំពាក់រាជការ ។ បុរសនោះ នឹកអរណាស់ ដោយខ្លួនទ័លក្រ ហើយព្រះរាជអាជ្ញា យកដុំថ្មជើងក្រានដូច្នោះ ក៏ព្រមតាម បានប្រគល់ថ្មជើងក្រានទាំង ៣ ដុំនោះទៅឲ្យព្រះរាជអាជ្ញាភ្លាម ។ លុះព្រះអាជ្ញាបានដុំមាសពីបុរសនោះហើយ ក៏យក ១ ដុំទៅ ថ្វាយព្រះមហាក្សត្រ ។ លុះទ្រង់សាកសួរពីហេតុផលបានមាសនោះ ព្រះរាជអាជ្ញាទូលតាមដំណើរ ។ ស្តេចទ្រង់ជ្រាបថា មានមាសពីបុរសដូច្នោះ ទ្រង់ឲ្យហៅបុរសនោះៗ ទៅដល់ទ្រង់សាកសួរទៀត ។ បុរសក្រាបទូលថា «មាសរបស់ខ្លួន ៣ ដុំបានជូនមកព្រះរាជអាជ្ញាហើយ» ។ ស្តេចឲ្យទារយកមាស ២ ដុំពីព្រះរាជអាជ្ញានោះ ហើយទ្រង់បង្គាប់ឲ្យបុរសនោះ រកមាសមកថ្វាយព្រះអង្គថែមទៀត ។ បុរសនោះក្រាបទូលថា «រកមាសទៀតពុំបានទេ» ។ ស្តេចទ្រង់ឲ្យយកបុរសនោះ ទៅឃុំ ។ ព្រឹកឡើង នាយតម្រួតដែលជាអ្នករក្សានោះ ប្រើឲ្យធ្វើការដោយជេរស្តីបុរសនោះ ។ លុះទ្រង់ជ្រាបដល់ស្តេចៗ ទ្រង់ឲ្យហៅបុរសនោះ មកសួរពីហេតុធ្វើការឲ្យមានទាស់ចិត្តនាយតម្រួត ។ បុរសនោះក្រាបទូលថា « ទូលព្រះបង្គំមានសេចក្តីតប់ប្រមល់នៅក្នុងខ្លួនខ្លាំងណាស់» ។ ស្តេចក៏មានព្រះបន្ទូលថា «បើដូច្នោះ ត្រូវចៅឯងរកសត្វតប់ប្រមល់នោះមកឲ្យអញ បើឯងរកពុំបានទេ អញនឹងឲ្យពិឃាតឯង ក្នុងគ្រានេះ» ។ បុរសឮដូច្នោះក៏ភ័យ គិតថា «មុខជាស្លាប់ហើយក្នុងគ្រានេះ មិនដឹងជាទៅរកសត្វតប់ប្រមល់ឯណាទេ» តែមិនហ៊ានប្រកែក ដោយខ្លាចអំណាចស្តេច ក៏ក្រាបបង្គំលាស្តេចដើរចេញទៅ ដោយបំណងថា នឹងដើរឲ្យស្លាប់ក្នុងព្រៃ លុះដើរចូលព្រៃឆ្ងាយទៅ ។ ព្រះឥន្រ្ទ បើកព្រះនេត្រទិព្វមកឃោះបុរសនោះមានសេចក្តីវេទនា លំបាកដូច្នោះ ក៏និម្មិត្តជាអាស្រម ១ នៅខាងមុខទីដែលបុរសដើរទៅ ហើយព្រះឥន្រ្តកាឡាខ្លួនធ្វើជាព្រះមហាឥសី ។ បុរស មើលទៅឃើញអាស្រមដូច្នោះ ក៏មានចិត្តត្រេកអរ ដើរចូលទៅថ្វាយបង្គំឥសីក្នុងអាស្រមនោះ ។ ឥសីសួរថា «ចៅមានហេតុអ្វី?» ។ បុរសនោះ ទូលឥសីតាមដំណើរ ដែលស្តេចឲ្យរកសត្វតប់ប្រមល់ យកទៅថ្វាយ ។ ឥសីថា «ចៅកុំព្រួយ» រួចឥសីបានយកបំពង់ពក ១ មកសែកមន្តវិជ្ជាសិល្បសាស្រ្តកើតជាខ្លា សិង្ហ ដំរី ពស់ រមាស សុទ្ធតែជាសត្វសាហៅទាំងអស់ ហើយឥសីដែកជប់បង្រួញសត្វទាំងនោះ ច្រកក្នុងបំពង់ពក ប្រគល់បំពង់ពកនោះ ឲ្យទៅបុរស រួចផ្តាំថា «ឲ្យយកទៅថ្វាយស្តេច ប៉ុន្តែមុននឹងបើកឆ្នុក ឲ្យស្តេចប្រមូលព្រះរាជវង្សានុវង្សមកជួបជុំ ហើយបិទទ្វារវាំងឲ្យជិត សឹមប់ឆ្នុកមើល ព្រោះសត្វនោះរត់រហ័សណាស់» ។
សារីបុត្រ	ការបដិបត្តិល្អរបស់ព្រះសារីបុត្រ ដែលបានទទួលព្រះពុទ្ធតម្រាស់សរសើរថា ដូចជាម្តាយអ្នកអោយកំណើតបុត្រ ដូចមានសម្តែងទុកក្នុងបាលីសច្ចវិភង្គសូត្រ នៃគម្ពីរមជ្ឈិមនិកាយ ឧរិបណ្ណាសកៈ សម្តែងអំពីព្រះមានព្រះភាគ ត្រាស់សរសើរព្រះសារីបុត្តត្ថេរ និងព្រះមហាមោគ្គល្លានត្ថេរថា សម័យមួយ ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់គង់នៅឥសិបតនមិគទាយវ័ន ក្បែរក្រុងពារាណសី ត្រាស់រៀបរាប់អំពីព្រះអង្គ សម្តែងធម្មចក្រ គឺព្រះធម្មទេសនាក្នុងព្រៃឥសិបតនមិគទាយវ័ន ដែលសមណព្រាហ្មណ៏ ទេព្តា មារ ព្រហ្ម ឬអ្នកណាមួយក្នុងលោក មិនអាចរារាំងបាន ហើយត្រាស់ណែនាំអោយភិក្ខុទាំងឡាយគប់រកព្រះសារីបុត្រ និងព្រះមោគ្គល្លានដែលជាបណ្ឌិត ជាអ្នកអនុគ្រោះដល់មិត្តសព្រហ្មចារីភិក្ខុផ្សេងគ្នា ត្រាស់ប្រៀបប្រដូចព្រះសារីបុត្រទៅនឹងមាតាអ្នកអោយកំណើត ព្រះមោគ្គល្លានដូចជាមេដោះ ព្រះសារីបុត្រ ជាអ្នកណែនាំអោយតាំងនៅក្នុងសោតាបត្តិផល ព្រះមោគ្គល្លាន ក៏ណែនាំអោយតាំងនៅក្នុងមគ្គផលខ្ពស់ឡើង។ និងព្រះសារីបុត្រជាអ្នកអាចអធិប្បាយអរិយសច្ច៤ដោយពិស្តារបាន។ លុះព្រះមានព្រះភាគត្រាស់ដូច្នេះហើយ ទើបទ្រង់ក្រោកឡើងយាងចូលទៅកាន់ព្រះវិហារ ឯព្រះសារីបុត្រក៏សម្តែងធម៌ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយដោយបាន អធិប្បាយអរិយសច្ច៤ អោយស្តាប់យ៉ាងពិស្តារ។ មានព្រះពុទ្ធវចនៈត្រាស់សរសើរព្រះសារីបុត្តត្ថេរ ថាជាបុគ្គលឯក ផ្នែកសម្តែងធម្មចក្របានត្រូវតាមព្រះពុទ្ធបំណង ក្នុងបាលីគម្ពីរអង្គុត្តរនិកាយឯកនិបាត នៃបុគ្គលវគ្គ ដោយព្រះមានព្រះភាគត្រាស់លើកតម្កើងសមត្ថភាពរបស់លោកថា ជាបុគ្គលឯក មានសេចក្តីថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតពិចារណាមើលមិនឃើញបុគ្គលណាម្នាក់ដែលជាអ្នកប្រកាសធម្មចក្រដ៏ប្រសើរដែលតថាគតប្រកាសទុកហើយ អោយបានស្មើតថាគត ដូចសារីបុត្រ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ សារីបុត្ររមែងប្រកាសព្រះធម្មចក្រដ៏ប្រសើរ ដែលតថាគតប្រកាសទុកហើយបានល្អ ដូចជាតថាគតដែរ កិត្តិគុណជាអច្ឆរិយៈ ផ្នែកមានសមត្ថភាពពិសេសមួយ ដែលធ្វើអោយលោកបានទទួលការតែងតាំង មានចារឹកប្រាកដក្នុងបាលីគម្ពីរអង្គុត្តរនិកាយ ឯកនិបាត តាមដែលព្រះមានព្រះភាគទ្រង់តែងតាំងឯតទគ្គៈ ដល់សារីបុត្រថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ សារីបុត្រកំពូលជាងភិក្ខុទាំងឡាយ ដែលជាសាវករបស់តថាគត ខាងមានបញ្ញាច្រើន។ ភាវៈជាអ្នកមានបញ្ញាលើសលប់របស់ព្រះសារីបុត្តត្ថេរ ក្រៅពីព្រះមានព្រះភាគបានទ្រង់ប្រកាសលោកអោយជា ឯតទគ្គហើយ ថែមទាំងបានត្រាស់សរសើរលោកក្នុងផ្នែកជាអ្នកមានបញ្ញាច្រើនន័យទៀត ដូចមានចារឹកទុកក្នុងបាលីគម្ពីរមជ្ឈិមនិកាយឧបរិបណ្ណាសកៈ នៃអនុបទវគ្គ ក្នុងអនុបទសូត្រដែលសម្តែងដោយលំដាប់បទ ( ប៉ុន្តែនឹងលើកមកត្រឹមតែចំណែកខ្លះ) បញ្ជាក់ថា សម័យមួយ ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់គង់នៅវត្តជេតពនមហាវិហារជាអារាមរបស់អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋីកសាងក្បែរក្រុងសាវត្ថីក្នុងគ្រានោះព្រះមានព្រះភាគត្រាស់អោយភិក្ខុទាំងឡាយស្តាប់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ សារីបុត្រជាបណ្ឌិត ជាអ្នកមានប្រាជ្ញាច្រើន ជាអ្នកមានប្រាជ្ញាក្រាស់ជាអ្នកមានប្រាជ្ញាវាងវៃ ជាអ្នកមានប្រាជ្ញារហ័ស ជាអ្នកមានប្រាជ្ញាមុតស្រួច ជាអ្នកមានប្រាជ្ញាទម្លាយកិលេសបាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ សារីបុត្រឃើញច្បាស់ធម៌តាមលំដាប់បទបានក្នុងកាលមួយរំពេចប៉ុណ្ណោះ ហើយព្រះមានព្រះភាគបានត្រាស់សរសើរព្រះសារីបុត្រ ផ្នែកខាងចូលរូបឈាន៤ និង អរូបឈាន ទាំងការកំណត់ដឹងសភាវៈដែលជារូប និងអរូបមកជាអារម្មណថា លោកចូលទៅតាមលំដាប់នៃឈាន ហើយអាចកំណត់ដឹងធម៌តាមលំដាប់ថ្នាក់ឈានទាំងដឹងច្បាស់នូវការកើតឡើង