ფონოგრაფის - Synonyms of ფონოგრაფის | Antonyms of ფონოგრაფის | Definition of ფონოგრაფის | Example of ფონოგრაფის | Word Synonyms API

Article	Example
ტომას ალვა ედისონი	ტომას ალვა ედისონი (; დ. 11 თებერვალი, 1847, მილანი, ოჰაიო — გ. 18 ოქტომბერი, 1931, ვესტ ორენჯი, ნიუ-ჯერსი) — ამერიკელი მეწარმე და გამომგონებელი ელექტრიფიკაციის სფეროში. სახელი გაითქვა ფონოგრაფის გამოგონებით.
ალექსანდერ გრეიამ ბელი	1898 წელს ბელი აირჩიეს ბოსტონის სმითსონის ინსტიტუტის გამგეობის წევრად. ბელის სხვა გამოგონილებებიდან არის — ედისონის ფონოგრაფის სრულყოფა, მოქნილი ელერონების გამოყენება უხეშ საყრდენ ზედაპირთან ერთად თვითმფრინავების ფრენის მართვისთვის. ბელმა გამოაქვეყნა 100-მდე სტატია და მიიღო 30 პატენტი. მინიჭებული ჰქონდა ალესანდრო ვოლტას პრემია. 1877 წელს დაჯილდოვდა საპატიო ლეგიონის ორდენით.
ფონოგრაფი	ფონოგრაფი (ფონო... და ბერძნ. grapho — ვწერ) — მექანიკური ბგერათჩაწერისა და ბგერათწარმოების ხელსაწყო; გამოიგონა ტ. ედისონმა 1877 წელს. ბგერა იწერებოდა ლილვაკზე შემოხვეული კალის კილიტაზე (ან ცვილით დაფარულ ქაღალდის ლენტზე) მემბრანასთან დაკავშირებული ნემსით (საჭრისით), კილიტის ზედაპირს ნემსი კაწრავდა (ქმნიდა ცვალებადი სიღრმის ხრახნულ ღარაკს). ბგერათა აღწარმოების დროს ღარში მოძრავი ნემსი ირხეოდა და მასთან დაკავშირებული მემბრანა ბგერას გამოცემდა. გაუმჯობესებულ ფონოგრაფს XX საუკუნის 30-იან წლებში იყენებდნენ დიქტოფონის სახით, ფონოგრაფის საფუძველზე შექმნილი იყო გრამოფონი და პატეფონი, რომლებიც XX საუკუნის 40-50-იან წლებში შეცვალა ელექტომექანიკურმა და მაგნიტურმა ჩამწერმა, აგრეთვე აღმწარმოებელმა მოწყობილობამ (მაგ., ელექტროფონი, მაგნიტოფონი და სხვა).
ტრიფონ ჯაფარიძე	განუზომლად დიდია მისი ღაწლი ქუთაისის მუზეუმის დაარსებისა და ფონდების შევსება-დაკომპლექტების საქმეში, მისი უშუალო მონაწილეობით ქუთაისის მუზეუმში თავი მოიყარა დიდძალმა მასალამ: მრავალრიცხოვანმა არქეოლოგიურმა, ეთნოგრაფიულმა, ნუმიზმატიკურმა მასალამ, ძველმა ხელნაწერმა წიგნებმა, ჭედური ხელოვნების ძეგლებმა და ა.შ. მასალების შეგროვება მან ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო როცა საისტორიო-საეთნოგრაფიო საზოგადოების ქუთაისის გამგეობას თავმჯდომარეობდა. მე-20 საუკუნის დასაწყისში ქუთაისში მუზეუმის დაარსების მოსურნეებს ტრიფონ ჯაფარიძის ხელმძღვანელობით დიდი წინააღმდეგობა შეხვდათ, ამას ზედ დაერთო რუსეთ-თურქეთის ომი და 1905 წლის რეაქციული მოძრაობები, ხალხში თანდათან მატულობდა გაურკვეველი იდეოლოგიის ჯგუფები, რომლებიც ყველაფერი ძველისადმი ნეგატიურ დამოკიდებულებას ამჟღავნებდნენ და ,განახლების“ იდეით იყვნენ შეპყრობილნი, მაგალითად, ასეთი ახალგაზრდების ერთი ჯგუფი ბაგრატის ტაძარსაც კი შეესია და ერთი კუთხე მთლიანად მოანგრიეს. ისტორიული თუ ეთნოგრაფიული დანიშნულების ნივთებისა და ძეგლების მდგომარეობა მძიმე იყო, მთავრობა საერთოდ არ ზრუნავდა მათ მოვლა-შენარჩუნებაზე, ამიტომ ნაწილი ნადგურდებოდა, ხოლო ნაწილი უცხოელებს უცვივდებოდათ ხელში. 1907 წლის 3 ოქტომბერს ექვთიმე თაყაიშვილის თაოსნობით თბილისში დაარსებულმა საქართველოს საისტორიო და საეთნოგრაფიო საზოგადოებამ ქუთაისის ინტელიგენციას მსგავსი ორგანიზაციის ქუთაისში დაარსების სურვილი კიდევ უფრო გაუღვივა. 1911 წლის 4 დეკემბერს ქუთაისის ქართულ გიმნაზიაში გაიმართა ინტელიგენციის წარმომადგენელთა კრება, რომელმაც მიიღო გადაწყვეტილება ქუთაისში ისტორიისა და ეთნოგრაფიის დამოუკიდბეელი საზოგადოების დაარსების შესახებ. 1912 წლის 17 ივნისს მთავრობამ დაამტკიცა საზოგადოების წესდება და ამდენად ქუთაისში დაარსდა ისტორიისა და ეთნოგრაფიის დამოუკიდბელი საზოგადოება, რომლის დამფუძნებლად ითვლებიან იოსებ და სიმონ ოცხელები, ტრიფონ ჯაფარიძე, სამსონ ყიფიანი და კონსტანტინე ჯორჯიკია. ნივთების შეგროების მიზნით, საზოგადოების გამგეობამ პირველივე წლებშივე რამდენიმე გასვლა მოაწყო (სამეგრელო, სვანეთი , იმერეთი) რომლის შედეგადაც შეძენილ იქნა სხვადასხვა ნივთები და მოხდა საინტერესო ადგილების აღწერა. ვინაიდან გამგეობის წევრთა უმრავლესობა ხანშიშესული ადამიანები იყვნენ, სოფელ-სოფელ დადიოდნენ ევგენი ნიკოლაძე და ტრიფონ ჯაფარიძე, რის გამოც ქუთაისის ისტორიულ-გეოგრაფიული საზოგადოების მანდატით ამ ორმა ადამიანმა ფაქტობრივად მოიარა მთელი ზემო იმერეთი. საზოგადოება ნივთების შეგროვებისათვის ძალ-ღონეს არ იშურებდა, ისინი ცდილობდნენ ოჯახებში დაცული საყურადღებო ნივთებისთვის თავი მოეყარათ, რათა ისინი არ განიავებულიყო. ტრიფონ ჯაფარიძე ასევე დიდ ყურადღებას იჩენდა ქართული გალობისადმი და საჭიროად მიაჩნდა ფონოგრაფის შეძენა, რათა გადაერჩინათ გალობის ჩანაწერები. გარდა სამუზეუმო მასალების შეგროვებისა საზოგადოება დიდ ყურადღებას უთმობდა ნიჭიერი, მაგრამ ღარიბი ქართველი სტუდენტებისათვის სტიპენდიების დანიშვნასა და ნივთიერი დახმარების საქმეს. ტრიფონ ჯაფარიძეს მეგობრული თუ საქმიანი ურთიერთობები აკავშირებდა ექვთიმე თაყაიშვილთან, ნიკო ნიკოლაძესთან, ვუკოლ ბერიძესთან, ს. კკაბაძესთან, ს. ხუნდაძესთან, კ. ლორთქიფანიძესთან, დ. ბაქრაძესთან, ი. ოცხელტან კ. კეკელიძესთან, გ. ახვლედიანთან, დ. უზნაძესთან, ვ. თოფურიასთან და ა.შ. ტრიფონ ჯაფარიძე დიდ ინტერესს იჩენდა საქართველოს ავტოკეფალიის აღდგენის საკითხისადმი, როდესაც 1917 წლის 12 მარტს მცხეთის ტაძარში ჩატარდა კრება, ტრიფონ ჯაფარიძე აღტაცებით შეხვდა ამ საკითხს, მთავრობის პოზიცია გამოხატული იყო პროფესორ ბენეშევიჩის გამოსვლაში, სადაც მან ისაუბრა ქართული ეკლესიის ექსტერიტორიალობის თაობაზე, რის გამოც პროფესორ ბენეშევიჩს გაეგზავნა ქუთაისის საისტორიო საეთნოგრაფიო საზოგადოების პროტესტი, სადაც დაგმობილი იყო საქართველოს ეკლესიის უტერიტორიო ავტოკეფალიის თავს მოხვევის მცდელობა. ტრიფონ ჯაფარიძის ხელმოწერილი დეპეშა, რომ საქართველოს საისტორიო-საეთნოგრაფიო საზოგადოება დაბეჯითებით მოითხოვდა აღდგენილი ყოფილიყო თვითმპყრობელობისაგან უდიერად გათელილი საქართველოს ეკლესიის კანონიერი უფლებები, გაეგზავნა სხვადასხვა გაზეთებს. საზოგადოების სახელით საპროტესტო დეპეშა გაეგზავნა ასევე მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარეს.