დახვრეტები - Synonyms of დახვრეტები | Antonyms of დახვრეტები | Definition of დახვრეტები | Example of დახვრეტები | Word Synonyms API

Article	Example
საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკების კავშირი	ამ დეკრეტებს მოჰყვა რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიის მსახურთა მასობრივი დახვრეტები.
ფონიჭალა	1930-იან წლებში სოფელ სოღანლუღის მიმდებარე ტერიტორიები იქცა საბჭოთა რეპრესიების მსხვერპლთა დახვრეტის ადგილად. დახვრეტები ხორციელდებოდა ღამით, მინდორზე, სოღანლუღთან, მისგან 8 კილომეტრის დაშორებით.1973 წლიდან ეწოდა ფონიჭალა. შედიოდა გარდაბნის რაიონის შემადგენლობაში. განვითარებული იყო მებოსტნეობა, მეღორეობა, სასათბურე მეურნეობა, მოქმედებდა 20-ამდე საწარმო და ორი ინსტიტუტი. 1980-იანი წლებიდან იგეგმებოდა მისი გაერთიანება თბილისში, სამრეწველო-საცხოვრებელი რაიონის სახით, სადაც გათვალისწინებული იყო 18 ათასამდე ადამიანის დასახლება 800 ჰექტარზე. რაიონი უნდა განთავსებულიყო ერევნისკენ მიმავალ რკინიგზასა და მტკვარს შორის სამ უბნად. 2006 წელს სოფელი ფონიჭალა შეუერთდა თბილისს.
ტერენტი გრანელი	1921 წელს რუსეთმა მოახდინა საქართველოს ანექსია.დაიწყო მასობრივი დახვრეტები, რეპრესიები და იდეოლოგიური ზეწოლები,რაც ინტელიგენციასაც შეეხო.ტერენტი გრანელი დარჩა სამშობლოს ერთგული.იგი ხმამაღლა უარყოფს „პარტიულ პოეზიას“.ტერენტი გრანელი 1924 წელს ერთ-ერთ ლექსში სტალინს აკრიტიკებს და დიქტატორს უწოდებს. ასევე ანტიკომუნისტურია მისი ლექსები -„1921“, „პოეზია“, „ფიქრები ქაქუცას მკვლელობის დღეს“ და ა.შ. იგი მძიმედ განიცდის საქართველოს მძიმე ტრაგედიას, მაგრამ ქართველ ხალხს მიმართავს გამამხნევებელი სიტყვებით. პოეტი მაინც არ კარგავს მომავლის იმედს და არ ვარდება სასოწარკვეთილებაში. იგი მუდამ ბოლომდე მებრძოლია, როგორც ჭეშმარიტი ქართველი.
ქლუხორის რაიონი	1942 წლის ზაფხულში გერმანიის ჯარები კავკასიონს მოადგნენ. მათ თანდათან დაიკავეს რეგიონში არსებული რუსეთის ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი საბჭოთა წარმონაქმნების (ავტონომიური საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკებისა და ავტონომიური ოლქების), მათ შორის ყარაჩაის, ჩერქეზეთისა და ყაბარდო-ბალყარეთის ტერიტორიები, დაიწყეს ჩეჩნეთ-ინგუშეთის ტერიტორიის დაბომბვა და დივერსიული რაზმების შეგზავნა. როგორც საბჭოთა ისტორიოგრაფიული წყაროები ამტკიცებენ, დაკავებულ ტერიტორიებზე მოსახლეობის გარკვეულ ნაწილს გერმანელთა მმართველობა მეტ-ნაკლებად დადებითად მიუღია, რაც საბჭოთა კანონმდებლობით უმძიმეს დანაშაულს წარმოადგენდა. მოსახლეობის ამგვარი მოქმედება არც იყო გასაკვირი, რადგან მათთვის რუსეთი დამპყრობელი იყო, მათ ცნობიერებაში კვლავ ცოცხლობდა იმამ შამილის ხსოვნა და მისი ბრძოლა მთიელთა თავისუფლებისათვის. სხვა საქმეა, თუ როგორ შეაფასა ჩრდილოკავკასიელი მოსახლეობის მოქმედება საბჭოთა ხელისუფლებამ – კომუნისტური იდეოლოგიის თანახმად, ისინი სამშობლოს მოღალატეები, გამყიდველები და საბჭოთა ხალხის მტრები აღმოჩნდნენ. სამწუხაროდ, მოხდა ის, რაც ხშირად ხდება ტოტალიტარული სახელმწიფოს პირობებში - 1943 წლის იანვრიდან წითელი არმიის მიერ ყარაჩაის, ჩერქეზეთისა და ყაბარდო-ბალყარეთის ტერიტორიების გერმანელებისაგან გათავი-სუფლების შემდეგ შინსახკომის ორგანოებმა ზემოთ ნახსენები ბრალდებები მთელ ხალხებზე გაავრცელეს – შესაბამისად, განხორციელდა უმკაცრესი ღონისძიებები: გაუქმდა მთიელ ხალხთა რიგი ავტონომიური წარმონაქმნები, დაიწყო უმაგალითო რეპრესიები, დაპატიმრება-დახვრეტები, გადასახლებები.
ერნესტო ჩე გევარა	მიუხედავად იმისა, რომ სხვადასხვა ანგარიშებში განსხვავებული მონაცემებია, შეფასებულია, რომ ამ პერიოდში ქვეყნის მასშტაბით რამდენიმე ასეული კაცი იქნა სიკვდილით დასჯილი, მათ შორის, გევარას იურისდდიქციის ქვეშ მყოფ ლა-კაბანიის ციხესიმაგრეში 55 — 164 ადამიანი დაიღუპა. დღემდე კამათის საგანია თუ როგორი იყო გევარას პოზიცია ლა-კაბანიის სიკვდილით დასჯებთან მიმართებაში. როგორც ზოგიერთი გადასახლებული ოპოზიციონერი ბიოგრაფი იუწყება, დახვრეტის რიტუალების ორგანიზებას გევარა აკეთებდა და ხშირად მასში თავადაც სიამოვნებით მონაწილეობდა, მაშინ, როდესაც სხვები იმაზე მიუთითებენ, რომ გევარამ იმდენი პატიმარი შეიწყალა, რამდენიც შეეძლო. მაგრამ, რაზეც ორივე მხარე თანხმდება ისაა, რომ გევარა „გამოწრთობილი“ კაცი გახდა, რომელსაც ეჭვი არ ეპარეობდა სიკვდილით დასჯებისა და კოლექტიური სასამართლოების სამართლიანობაში, რადგან ერთადერთი გზა „რევოლუციის დასაცავად იყო მისი მტრების მოსპობა, მას ეს შეხედულება ვერ შეაცვლევინა ვერც ჰუმანისტურმა და ვერც პოლიტიკურმა არგუმენტებმა“. ეს ასევე დამტკიცდა 1959 წლის 5 თებერვალს გევარას მიერ ბუენოს-აირესში, ლუის პარადეს ლოპესისადმი მიწერილ წერილში, სადაც ის ცხადად ახსენებს, რომ „დახვრეტები არა მხოლოდ აუცილებელია კუბელი ხალხისთვის, არამედ ის მათდამი ერთგვარი კომპენსაციაცაა“.