gotar - Synonyms of gotar | Antonyms of gotar | Definition of gotar | Example of gotar | Word Synonyms API

Article	Example
Gotar	Theodoric réðist inn á Ítalíuskagann árið 488 og barðist þar við germanska herforingjann Odoacer, sem hafði náð völdum þegar hann neyddi Romulus Augustus, síðasta vestrómverska keisarann, til að segja af sér. Árið 493 samdi Theodoric við Odoacer um að þeir myndu sameiginlega stjórna Ítalíu, en í veislu sem haldin var til að fagna samkomulaginu, myrti Theodoric Odoacer. Theodoric gerði Ravenna að höfuðborg ríkis síns og ríkti sem konungur á Ítalíu til dauðadags árið 526. Valdatíð hans var að mestu farsæl og hann ríkti í sátt við keisara Austrómverska ríkisins, sem og aðra germanska konunga í Vestur-Evrópu. Eftir dag Theodorics tók valdakerfi hans þó að veikjast og út brutust átök um völdin. Justinianus, keisari Austrómverska ríkisins á árunum 527 til 565, var mjög herskár gagnvart Germönum í Vestur-Evrópu og stefndi að því að leggja undir sig öll landsvæði sem áður höfðu tilheyrt Rómaveldi. Árið 535 hertók Belisarius, helsti herforingi Austrómverja, Sikiley og réðist svo árið eftir inn á meginland Ítalíu. Stærstur hluti konungsríkis Austgotanna hafði fallið í hendur Austrómverja árið 540 en undir konungunum Witigis og Totila tókst þeim þó að veita andspyrnu allt til ársins 552 þegar Austrómverjar unnu loks fullnaðarsigur. Eftir þessa ósigra má segja að Austgotneska þjóðin hafi horfið af sjónarsviðinu, margir voru hnepptir í þrældóm af Austrómverjum en aðrir samlöguðust þeim íbúum Ítalíu sem fyrir höfðu verið.
Gotar	Gotar voru austgermanskur þjóðflokkur sem voru partur af öldu þjóðflutninga seint í fornöld, sem stuðluðu að falli Rómaveldis. Gotar urðu að tveimur mismunandi þjóðum, Austgotum og Vestgotum, sem stofnuðu tvö mismunandi konungsríki eftir fall Rómaveldis, Austgotar á Ítalíuskaganum og Vestgotar á Íberíuskaganum.
Gotar	Eftirmaður Alarics 1., Ataulph, giftist systur rómarkeisarans Honoriusar, sem hét Galla Placidia, og gerðist bandamaður hans, að nafninu til. Eftir það settust Vestgotar að í suðvestanverðri Gallíu, innan Rómaveldis, en urðu sjálfstætt konungsríki eftir fall Rómaveldis árið 476. Konungsríkið stækkaði svo til muna eftir að þeir réðust gegn Vandölum, sem bjuggu á Íberíuskaganum, og hröktu þá til Norður-Afríku. Ríki Vestgota náði þá frá Gíbraltarsundi í suðri til Loire árinnar í norðri, með höfuðborg í Toulouse. Árið 507 minnkaði yfirráðasvæði þeirra þó talsvert því Frankar, undir forystu Klovis 1., hröktu þá út úr Gallíu, eftir að hafa sigrað þá í bardaganum við Vouillé. Eftir þetta var ríki þeirra nánast einskorðað við Íberíuskagann. Árið 554 réðust hersveitir Justinianusar á Vestgota á sunnanverðum Spáni. Vestgotanna biðu þó ekki sömu örlög og Austgota því Austrómverjar náðu aðeins tiltölulega litlum svæðum á sitt vald. Undir stjórn konungsins Leovigild unnu Vestgotar svo þessi svæði aftur af Austrómverjum. Leovigild, sem ríkti frá 568 til 586, gerði einnig Toledo að framtíðar-höfuðborg ríkisins. Árið 711 geisuðu átök um völdin í ríkinu sem veiktu innviði þess og það nýttu herir múslima sér, sem réðust inn frá Norður-Afríku. Afleiðingin var sú að konungríki Vestgota hrundi á nokkrum árum og múslimar stofnuðu ríki á Íberíuskaganum, með höfuðborg í Córdoba. Aðeins lítil landræma nyrst á skaganum var áfram í höndum kristinna manna. Þar var stofnað nýtt ríki, Konungsríkið Astúría.
Gotar	Talið er Gotar að hafi upprunalega verið frá Svíþjóð (sbr. Gotland). Á seinni hluta 2. aldar fluttust þeir suður yfir Eystrasaltið og urðu að lokum tvær þjóðir; Austgotar sem settust að í vesturhluta Úkraínu og Vestgotar sem settust að þar sem Rúmenía er nú. Á fjórðu öldinni áttu Gotar í samskiptum við Rómverja og snerust í kjölfarið til kristinnar trúar, aðallega fyrir tilstuðlan rómverskra trúboða. Seint á 4. öldinni hófust árásir Húna, sem komu frá steppum Mið-Asíu, á aðra germanska þjóðflokka sem höfðu í för með sér að öldu þjóðflutninga. Vestgotar fluttust suður fyrir Dóná inn á rómverskt landsvæði og fengu leyfi Valens rómarkeisara, árið 375, til þess að setjast þar að. Fljótlega skarst þó í odda milli Gotanna og Rómverja og þeir börðust í orrustunni við Adríanópel, árið 378, þar sem Vestgotar unnu stórsigur og Valens féll. Næsta rómarkeisara, Theodosiusi 1., tókst þó að ná tökum á ástandinu um tíma og gerði Vestgotana að bandamönnum ("foederati"). Alaric 1., konungur Vestgota, leiddi þá engu að síður í uppreisn gegn Rómverjum sem leiddi til þess að þeir réðust á Róm, og hertóku og rændu borgina, árið 410. Austgotarnir fylgdu á eftir Vestgotunum og fluttust suður yfir Dóná árið 453. Þegar vera þeirra þar ógnaði yfirráðum Austrómverska ríkisins á Balkanskaga, gerði keisarinn Zenon, Theodoric, konungur Austgotanna, að bandamanni sínum og sendi hann, ásamt þjóð sinni, til Ítalíu.
Gotar	Tierney, Brian, "Western Europe in the Middle Ages: 300 – 1475" (McGraw-Hill College, 1999).