toleraría - Synonyms of toleraría | Antonyms of toleraría | Definition of toleraría | Example of toleraría | Word Synonyms API

Article	Example
Imperio dos Cen Días	Napoleón non se deixou enganar polo entusiasmo que despertaba nas provincias e en París. Sabía que só a ansia de cambio e o desprezo cara o vello rei e os seus cobizosos cortesáns lle conduciran a esta vitoria. Instintivamente sabía que se ía a enfrontar con unha nova Francia que non toleraría o despotismo.
Amtrak	Algunhas das accións de Gunn foron vistas por moitos como politicamente sabias. El fora moi proclive á redución de gastos indirectos de xerencia, eliminando case todo o negocio expreso polémico. Indicara que o mantemento diferido continuado converterase nunha medida de inseguridade que el non toleraría. Isto mellorou as súas relacións cos traballadores en certo grao, ata mentres que os sindicatos organizados en Amtrak e o salario dos traballadores reducíronse.
Otto von Bismarck	Durante os primeiros meses en San Petersburgo, Bismarck, do mesmo xeito que fixera durante a guerra de Crimea, centrou todos os seus esforzos en impedir unha intervención de Prusia en favor de Austria, consciente de que Rusia non o toleraría. Prusia, pensaba, non era o bastante rica como para esgotar os seus recursos en guerras "que en nada nos benefician". Falaba tamén da posibilidade de aproveitar a situación creada para romper coa Confederación:
Salvador de Madariaga	Madariaga, anticomunista, oposto de xeito «frontal» ao socialismo marxista, antifranquista e descrito como un «liberal clásico moderado», en "Anarquía o jerarquía" expuxo un concepto denominado «democracia orgánica unánime», na que o Estado non toleraría folgas ou sindicatos e restrinxiría o dereito a voto. Logo de finalizar a segunda guerra mundial defendeu posicións monárquicas para España —encarnadas na figura de Juan de Borbón— e contrarias ao sufraxio universal. O seu pensamento, que recibiu críticas da esquerda española durante a Segunda República, ten sido descrito por Pedro Carlos González Cuevas como elitista e burgués. Segundo recolle Herbert R. Southworth, Ricardo de la Cierva tería proposto a Madariaga —cuxos ataques a diversos políticos socialistas foron empregados como propaganda por parte do réxime— e a José Antonio Primo de Rivera como os principais inspiradores do programa político de Franco.
Séneca	Porén, conforme Nerón foi medrando, comenzou a desprenderse da «benigna» influencia de Séneca, que co paso do tempo, ía perdendo influencia sobre o seu pupilo. Este, que demostrara unha natureza cruel ao facer asasinar ao seu irmán, pronto comenzou a escoitar os consellos de membros da peor ralea da sociedade romana, meros arribistas que, como Publio Sulio Rufo, viron unha gran oportunidade para desprazar a Séneca do poder. Foi Rufo o que, no ano 58, acusou a Séneca de manter relacións sexuais con Agripina, co que deu orixe a unha campaña de desprestixio na que o filósofo foi acusado de extravagancia nos banquetes, hipocrisía e adulación nos seus escritos e, sobre todo, excesiva riqueza. De feito, é probable que a inmensa riqueza de Séneca propiciara a súa caída fronte a Nerón, o cal non toleraría que un particular puidese facerlle sombra nese aspecto.
Guerra das Dúas Rosas	Logo da primeira batalla de Santo Albano, o compromiso adquirido polas partes en 1455 chegou a acadar certo éxito, con York á cabeza do Consello ata a recuperación de Henrique. A pesar disto, os problemas xerados polo conflito emerxeron de novo, en especial o asunto de se correspondía a Ricardo ou a Eduardo de Westminster (fillo de Henrique VI e Margarida) a sucesión da coroa. A primeira quenda era inaceptable para Margarida, quen rexeitou calquera solución que significase o desherdamento do seu fillo, deixando en claro que toleraría esa situación tanto coma durase a supremacía militar do duque de York. Henrique recuperouse no interior do país en 1456, pero a raíña non lle permitiu volver a Londres. Polo menos no interior do reino contaban cunha alta popularidade, non así na capital, onde os mercadores atopábanse alporizados pola caída dos mercados e a ampla desorde. Por estas razóns, a corte do rei estableceuse na cidade de Coventry, onde o novo duque de Somerset, Henrique Beaufort, medraba en popularidade enchendo o posto baleiro do seu pai. A raíña conseguiu convencer ao seu esposo da importancia de descoñecer os nomeamentos e arranxos feitos por York, e ordenoulle volver á súa posición en Irlanda. Os disturbios aumentaron e sucedéronse na capital e por toda a costa sur, pero o rei mantívose nos seus cuarteis reforzando as súas posicións. A raíña estableceu a conscripción obrigatoria por primeira vez en Inglaterra, realizando levas para os seus exércitos. Mentres tanto, a popularidade de Ricardo Neville, conde de Warwick e aliado de York, medraba sen pausa, emerxendo como o campión das clases mercantís.