Top 10 similar words or synonyms for roqueta

vestale    0.735669

domada    0.735413

tribu    0.735165

tulipe    0.725947

haye    0.724306

cueza    0.722585

gaillarde    0.720595

rinconada    0.719047

linterna    0.718897

llegada    0.717669

Top 30 analogous words or synonyms for roqueta

Article Example
Lingua occitana Actualmente as figuras máis salientábeis en occitano, son Ives Roqueta ou os poetas Max Felip Delarouet e Joan Larzac.
Aldaia Aldaia foi unha alquería musulmá (o seu nome significa aldea) que, trala reconquista, pasou a poder do Mosteiro de Sant Vicent de la Roqueta, dependente dos monxes beneditinos de Poblet; a parroquia dependeu de Quart de Poblet até o século XVI, en que foi declarada independente, continuando rexida polos monxes de Poblet ata o comezo do século XIX.
Aldaia Consérvase a carta de poboación outorgada, xunto á de Quart, por privilexio do rei Alfons II de Valencia ao abade do mosteiro de Poblet, no ano 1334. Por este documento poboacional, o abade de Poblet e prior do mosteiro de San Vicent de la Roqueta, expulsou aos musulmáns, que non habitaban o lugar ao tempo da conquista, e poboouno con cristiáns. En 1798 concedéuselle termo municipal.
Literatura occitana Jòrgi Reboul é autor dunha obra poética dunha afervoada fe na humanidade, na vida e na lingua, de obreiro da linguaxe no espazo como se reflicte en "Terraire nòu" (1937). Renat Nelli, estudoso do catarismo, recupera a tradición mítica e sensual do trobadorismo combinándoa co surrealismo, "Entre l'espèr e l'absencia" (1942), "Arma de Vertat" (1952), "Oda a Montsegur" (1977) son algúns dos seus poemarios máis celebrados. Max Roqueta, poeta, dramaturgo e prosista, é un escritor de transición, nel finaliza o discurso tradicional felibre e comeza o realismo social do novo occitanismo literario, colaborou na maioría das revistas literarias occitanas desde 1927, entres os seus libros salientan os sete volumes aparecidos desde 1961 de "Verd Paradís" que recollen gran parte da súa obra narrativa, e os seus poemarios "Sòmis dau matin" (1937), "Sòmis de la nuòch" (1942) e "La Pietat dau matin" (1963). Bernat Manciet, autor gascón das Landas calificado de estraño, antifelibrista e antimediterráneo, segundo Robert Lafont a súa obra está no centro da produción occitana un pouco como un negativo necesario e violento, entre a súa produción poética, marcada polo desorde e o desartellamento sistemático das simetrías e a súa escuridade, destacan os poemarios "Accidents" (1955) e "Gésta" (1972) e o poema longo "L'enterrament a Sabres" (1989), as novelas "Lo gojat de novémer" (1964), "Pluja" (1976) e "Lo camin de tèrra" (1976). Marcela Delpastre, labrega, poeta e prosista limusina, comezou escribindo en francés pero o contacto co poeta Jean Mouzat foi determinante para comezar a escribir en limusín, é autora de poemarios "La lenga que tant me platz" (1964), "Saumes pagans" (1974), libros de prosa poética "Paraulas per 'questa terra" (1997), e escolmas de contos populares "Los contes dau Pueg Gerjant" (1970), "Proverbis lemosins" (1974). O poeta provenzal Sergi Bec emprega tanto a grafía mistraliana como a clásica nos seus poemarios "Cants de l'èstre fòu" (1957), "Memòria de la carn" (1960), "Siéu un païs" (1980), "Cant dei nòstres pòbles encabestrats" (1981), "La nuech fendasclada" (1994), "Suito pèr uno eternita" (2002), "Saume dins lou vènt" (2006). Ives Roqueta, a súa é unha poesía politicamente comprometida e controvertida debe moito ao espírito do 68 , "L'escriveire public" (1958), "Messa pels pòrcs" (1970), "Los negres siám pas sols" (1972), "L'Escritura, publica o pas (poémas 1972-87)" (1988), na narrativa introduce á clase obreira na literatura occitana "La Paciéncia" (1968), "Made in France" (1970), "Lengadòc roge : los enfants de la bona" (1984), "Marion dels arbres" (1996). Robèrt Lafont é a figura central do novo occitanismo cultural, a súa novela "Vida de Joan Larsinhac" (1951) supuxo a renovación da prosa narrativa occitana moderna outras obras súas de narrativa son "L'Icòna dins l'Iscla" (1971), "Tua culpa" (1974), "La festa" (1983), "L'enclaus" (1992) ou "Lei miraus infidèus" (2002), tamén é autor de poemarios, "Dire" (1945-1953), "Aire Liure" (1974), "Lausa per un solèu mòrt e reviudat" (1984) e obras teatrais "Ramón VII" (1967), "La croissade" (1983). Joan Bodon é un dos narradores máis destacadas da literatura occitana, é autor de contos "Contes del meu ostal" (1951) e novelas "La grava sul camín" (1956), "Lo libre de Catòia" (1964), "Lo libre dels grands jorns" (1964). "Leon Còrdas", autor das pezas teatrais "La font de Bonas Gràcias" (1954), "Menèrba 2010" (1983), das novelas "Los Macarèls", (1973) e "La batalha del teules" (1979).