farnabazo - Synonyms of farnabazo | Antonyms of farnabazo | Definition of farnabazo | Example of farnabazo | Word Synonyms API

Article	Example
Milos	O sátrapa Farnabazo II e Conón conquistaron Milos en 393 a.C.. A guerra que seguiu acabou coa paz entre gregos e persas asinada en 386 a.C. que estableceu a hexemonía espartana e entregou as cidades gregas de Asia a Persia. Farnabazo respectou a autonomía das cidades, cousa que non sempre farán os seus sucesores. Lisandro devolveu a illa aos antigos habitantes.
Alcibíades	Segundo outras fontes nin Lisandro nin Farnabazo foron culpables da morte de Alcibíades senón el mesmo, pois seduciu a unha moza, cuxos irados irmáns incendiaron a casa de Alcibíades, e matárono cos seus arcos cando tentaba escapar do lume.
Alcibíades	Despois da batalla de Egospótamos, Alcibíades cruzou o Helesponto e refuxiouse en Frixia, co obxecto de conseguir a axuda de Artaxerxes II contra Esparta. Pero os espartanos induciron a Farnabazo a que o deixase apartado. Segundo Plutarco, Lisandro enviou a un representante a Farnabazo para que enviase ao seu irmán a Frixia onde Alcibíades estaba a vivir coa súa amante, Timandra. En 404 a. C., cando estaba a piques de saír cara á corte persa, a súa residencia foi rodeada e incendiada. Vendo que non tiña ningunha oportunidade de escapar lanzouse precipitadamente sobre os seus asasinos, daga en man, e morreu cribado por unha choiva de frechas.
Darío II	Deu as ordes aos seus sátrapas de Asia Menor, Tisafernes e Farnabazo, para atrasar o envío de tributos dos pobos gregos, e así empezar unha guerra con Atenas, para este propósito aliáronse con Esparta. En -408 mandou ao seu fillo Ciro a Asia Menor, para continuar a guerra con máis ardor. En -404 Darío II morre, logo dun reinado de dezanove anos, sucedéndoo Artaxerxes II.
Alcibíades	Mentres Alcibíades aínda estaba de camiño, as dúas frotas chocaron en Abidos, onde os peloponesos estableceran a súa principal base naval. A batalla estivo igualada e desencadeouse con furia moito tempo, pero a balanza inclinouse cara aos atenienses cando Alcibíades arremeteu no Helesponto con 18 trirremes. O sátrapa persa Farnabazo, que substituíra a Tisafernes como patrocinador da frota peloponesa, desprazara o seu exército de terra á beira para defender as embarcacións e os mariñeiros que vararan os seus barcos. Soamente a axuda do exército persa e o navegar de noite salvou á frota peloponesa da completa destrución.
Alcibíades	Despois da súa vitoria, Alcibíades e Trasilo empezaron o asedio de Calcedón en 409 a. C. cunhas 190 naves. Aínda que incapaz de conseguir unha vitoria decisiva ou inducir a que a cidade se rendese, Alcibíades foi capaz de gañar unha pequena batalla táctica terrestre fóra das portas da cidade e Terámenes concluíu un acordo cos calcedonios. Máis tarde concluíron unha alianza temporal con Farnabazo, que asegurou algo do moito diñeiro necesitado de forma urxente polo exército, pero a pesar disto Alcibíades viuse obrigado a partir en procura de máis botín para pagar aos soldados e remeiros da frota.
Alcibíades	Despois dunha pausa de varios meses na que os peloponesos construíron novas embarcacións e os atenienses cercaron cidades e recadaron diñeiro en todo o Exeo, a seguinte batalla naval tivo lugar na primavera de 410 a. C. en Cícico. Alcibíades fora obrigado a navegar desde Sestos a Cardia para protexer a súa pequena frota da reconstruída armada peloponesa, pero tan pronto como se reuniu alí a frota ateniense completa, os seus comandantes levárono a Cícico, onde os atenienses localizaron que Farnabazo e Míndaro, o comandante da frota peloponesa, estaban a tramar o seu próximo movemento xuntos. Oculta pola tormenta e a escuridade, a forza ateniense combinada chegou ás inmediacións sen ser descuberta polos peloponesos. Nese momento os atenienses idearon un complot para sacar ao inimigo á batalla. Segundo Diodoro de Sicilia, Alcibíades avanzou cunha pequena escuadra para sacar aos espartanos da batalla, e, despois de enganar a Míndaro con este truco, as escuadras de Trasíbulo e Terámenes chegaron para reunirse con el, cortando a retirada espartana.
Grecia antiga	A derradeira fase das guerras do Peloponeso tivo lugar cando os espartanos invadiron a Ática e ocuparon Decelia. Atenas estaba illada e con unha escasa capacidade de manobra. A Confederación comezaba a se desfacer, xa que varias cidades pedían a súa saída da mesma; os persas entraron no conflito tentando que os espartanos lles axudasen a volver ás costas de Asia Menor. A guerra desprazouse ao Helesponto, Alcibíades tornou a Atenas, onde se formara un goberno saído dun golpe de estado, que a frota ateniense no exterior non recoñecía. Co nomeamento de Alcibíades de novo como xeneral, volveron as vitorias, no Helesponto, no Cízico, onde se apoderou de toda a frota peloponesa e os espartanos chegaron a pedir a paz. Pero co nomeamento de Lisandro como comandante en xefe e con moi boas relacións cos persas, esperou o intre preciso en que Alcibíades se ausentase do mando para atacar e o seu segundo non estivo á altura das circunstancias. Coa derrota, Alcibíades foi destituído e máis tarde asasinado polo sátrapa Farnabazo por instigación de Esparta. Despois de diversos episodios nos que Atenas se recuperou armando outra frota, o encontro definitivo tivo lugar en Egos Potamos, no Helesponto, no que a frota ateniense caeu en mans espartanas, mentres a cidade era cercada por Pausanias I, rei espartano. Co Pireo bloqueado e sen acceso por terra, Atenas asinou a paz, co derrubamento das súas murallas, e o seu ingreso na Liga do Peloponeso.
Alcibíades	A frota espartana sufriu graves perdas na fuxida, e chegou á beira cos atenienses pisándolles os talóns. As tropas de Alcibíades, conducindo a persecución ateniense, atracaron e tentaron levar as embarcacións espartanas mar dentro. Os peloponesos loitaron para impedir que os seus barcos fosen remolcados, e as tropas de Farnabazo acudiron na súa axuda. Trasíbulo desembarcou a súa propia forza para aliviar temporalmente a presión sobre Alcibíades, e mentres tanto ordenou a Terámenes que se unise ás forzas de terra atenienses próximas e que as trouxese para reforzar aos mariñeiros e ao exército naval na praia. Os espartanos e os persas, atafegados pola chegada de múltiples forzas desde varias direccións, foron derrotados e escorrentados, e os atenienses capturaron todas os barcos espartanos que non foron destruídos. Unha carta enviada a Esparta por Hipócrates, vicealmirante baixo Míndaro, foi interceptada e levada a Atenas; dicía o que segue: "Os barcos están perdidos. Míndaro morreu. Os homes están famentos. Non sabemos que facer". Pouco tempo despois, Esparta fixo unha petición de paz, pero os seus termos foron rexeitados polos atenienses.