Top 10 similar words or synonyms for лиц

великое    0.938015

названия    0.935405

дела    0.931771

ежегодник    0.931049

якутск    0.930660

период    0.927348

евреи    0.926791

колчака    0.926741

первое    0.926300

смоленской    0.925772

Top 30 analogous words or synonyms for лиц

Article Example
Украінізацыя «Подтвердить, что на службу можно принимать только лиц, владеющих украинским языком, а не владеющих можно принимать только по согласованию с Окружной комиссией по украинизации». Р-401 оп.1,д.82
Армянская апостальская царква Вучэнне Армянскай Царквы па дадзеным пытанні канчаткова сфармулявана Св. Нерсесам Шноралі ў «Выкладзе веры Армянскай царквы», адрасаваным імператару Візантыі Мануілу Камніну ў 1166 годзе: "«Исповедуем, что Единое из Трёх Лиц, Сын… вместился во чрево Девы… прияв от Нея наше греховное и тленное естество: душу, ум и тело… Слово… не призрачно прошло через Неё, как бы чрез канал какой, как превратно ўмствовал Евтихий… Не иной и иной ещё, но Единое Существо и Единое Лице из двух естеств, во Едином Иисусе Христе соединённых несмесным и нераздельным соединением… Мы исповедуем, что от двух естеств соделалось единое и что в соединении не потерялось ни которое из обоих»."
Аляксей Нічыпаравіч Карпюк 20 чэрвеня 1969 старшыня КДБ СССР Ю. Андропаў накіраваў у ЦК КПСС сакрэтны ліст, дзе гаварылася: «"Комитет государственной безопасности Белоруссии располагает данными о политически нездоровых настроениях белорусских писателей — члена КПСС Карпюка и Быкова… Карпюк нелегально распространяет среди своих знакомых различные пасквили в виде книги Гинзбурга-Аксёнова „Крутой маршрут“ и другие. Отрицательно воздействует на молодёжь… Комитетом госбезопасности Белоруссии с санкции ЦК компартии республики готовятся мероприятия, направленные на предотвращение возможных враждебных акций названных лиц"». 21 красавіка 1972 А. Карпюк быў выключаны з КПСС па абвінавачванні ў нацыяналізме, кулацкім паходжанні, хлусні пра сваё мінулае — лагерныя дакументы (цяпер на месцы гэтага лагера, які знаходзіцца на тэрыторыі Польшчы, створаны музей) былі сфальсіфікаваны афіцэрамі КГБ Фаміным і Клімовічам. У 1970—1972 не мог нідзе ўладкавацца на працу. А.Карпюк прабіваўся да П.Машэрава, і той дапамог яму — у красавіку 1973 А. Карпюку далі вымову (за выступы супраць афіцыйнай палітыкі партыі) і аднавілі ў партыі. Назіранні за А. Карпюком усё адно працягваліся, але, як сведчаць сучаснікі, «"не было ніводнага якога-небудзь прадстаўнічага пісьменніцкага форуму ў Беларусі, дзе б не выступаў Карпюк… ён не саромеўся казаць праўду"», «"не было ни одного собрания в Союзе писателей, на котором не выступил бы Карпюк и не „врезал“ бы по первое число какому-нибудь освиневшему главначпупсу — партийному или литературному"». Сын А.Карпюка Іван напісаў у маі 1976 ліст, адрасаваны Андропаву, дзе гаварылася, што яму, выдатніку МІФІ, не даюць уладкавацца на працу, бо на ім нейкае таўро.
Прадвадзіцелі (маршалкі) дваранства Мінскай губерні У 1796—1831 гг. у «заходніх губернях» Расійскай імперыі (Віленскай, Гродзенскай, Мінскай, Віцебскай, Магілёўскай, Кіеўскай, Падольскай, Валынскай) такія адміністрацыйна-тэрытарыяльныя адзінкі як «уезд», у адрозненні ад цэнтральных расійскіх губерняў, афіцыйна менаваліся як «павет» (па-руску «повет»). Пасада ж галавы дваранскай суполкі губерні афіцыйна значылася і пісалася ў дакументах як «губернскі маршалак» (па-руску «губернский маршал»), а кіраўнік дваранства павета менаваўся як «павятовы маршалак» (па-руску «поветовый маршалок»). Права і абавязкі губернскага і павятовых маршалкаў былі аналагічны тым, што мелі прадвадзіцелі дваранства ў цэнтральных расійскіх губернях (г.зн. адрозненні былі толькі ў афіцыйных назвах). Толькі пасля падаўлення Лістападаўскага паўстання ў мэтах уніфікацыі ў заходніх губернях «паветы» расійскай уладай (паводле ўказу Сената Расійскай імперыі ад 23 лютага 1831 г.) пачаліся афіцыйна менавацца «уездамі»; тытул губернскага маршалка быў афіцыйна паменаваны расійскай уладай на агульнарасійскі ўзор і пачаў пісацца як «губернскі прадвадзіцель дваранства» (па-руску «губернский предводитель дворянства»), а павятовы маршалак — як «уездны прадвадзіцель дваранства» (па-руску «уездный предводитель дворянства»). У прыватнасці, у Мінскай губерні (з прычыны ўказу Сената Расійскай імперыі ад 23 лютага 1831 г.) пасля выдання ўказу мінскага губернскага праўлення ад 28 сакавіка 1831 г. сталі менаваць «прадвадзіцелямі дваранства ўсіх асоб, якія, знаходзячыся на гэтых пасадах, маюць у некаторых губернях розныя назвы» («предводителями дворянства всех лиц, которыя, состоя в этих должностях, имеют в некоторых губернях различные названия»). У беларускай гістарыяграфіі для перыяду 1775—1917 гг. традыцыйна ўжываецца адзіная назва «губернскі маршалак» для азначэння кіраўніка дваранскай суполкі губерні, а «павятовы маршалак» для кіраўніка дваранства павета («уезда»), незалежна ад часу і афіцыйнага менавання пасады расійскімі ўладамі.
Беларуская сфрагістыка На землях сучаснай Беларусі "тэарэтычнай" сфрагістыкі не існавала да пач. 19 ст., асноўным кірункам ведаў у гэтай галіне быў практычны. Першай навуковай працай, якая тычылася прадмету дысцыпліны на беларускіх землях, быў «Збор літоўскага права» («Zbiór praw Litewskich…», Познань, 1841), дзе былі паданы 12 табліц з пячаткамі 14—16 ст. Наступным аўтарам стаў Т. Жэброўскі з працай «Аб пячатках старажытнай Польшчы, Літвы» (1865), дзе даў агульны агляд сфрагістыкі як навукі, і разгледзеў пячаткі каралёў польскіх і вялікіх князёў літоўскіх. Адзначаецца, што праца ў пэўнай ступені тэндэнцыйная ў дачыненні да пячатак з кірылаўскімі легендамі і наогул, не цалкам навуковая. выдаў у 1858 першы расійскі альбом пячатак з 500 выявамі пячатак 16—18 ст. («Сборник снимков с древнейших печатей, приложенных к грамотам и другим юридическим актам, хранящимся в Московском архиве Министерства юстиции»), у т. л., пячатак, якія не належаць строга да расійскай сфрагістыкі. выпусціў у 1881 «Збор пячатак…» («Собрание польских и других печатей, принадлежавших императорской академии наук»), дзе значная частка г. зв. «польскіх» пячатак паходзяць з Беларусі. У 1882 быў выпушчаны наступны зборнік «Здымкаў старажытных рускіх пячатак» («Снимки древних русских печатей государственных, присутственных мест и частных лиц»).